Karşıyaka'da gerçekler...

AVNİ ERBOY

Karşıyaka'da gerçekler...

Denediniz mi bilmiyorum ama hayal kırıklıklarını hiçbir yapıştırıcı yapıştırmıyor. Bıraktığında yine aynı kalıyor… Unutmamalısınız ki; hayal kırıklığı kendi eserinizdir!.
Düşünüyorum da, Karşıyaka Spor Kulübüne gönül veren bir kadının hayal kırıklığı, milyonlarca cam parçasından daha keskin olmalı.
Sorsak mı acaba, nasıl bir cevap verecekler?
Karşıyakalı erkekler de, bu yıl ne düşündü bilemiyorum ancak tahminim; ne zaman bir düş kursalar, ertesi gün hayal kırıklarını topluyorlar!
Hayaller bitti…
Gerçek; hüsran!..
Gel de ağlama!..
Asla ağlamayın… Şimdi zaman gözyaşı dökmek değil, kendinizi toparlayıp, birleşmek olmalı.
Bu konuda umutlu muyuz?
“Asla…” diyorsunuz değil mi?..
Aynı fikirde değilim.
Roma'da yaşamış hatip, avukat, senatör ve tarihçi olan Gaius Cornelius Tacitus’un dediği gibi: “Siz kendinize inanın, başkaları da size inanacaktır.”
Önce kendine inanacaksın.
İnanmıyorsan yola çıkma!
Bu işe baş koyuyorsan da, etrafındakilere güveneceksin.
Hayatınızda güvenebileceğiniz bir kişi varsa, gerisi olmasa da olur diye düşünerek hep o doğru bir kişiyi bulacaksın. O da, diğer bir kişiyi arayıp, bulacak ve zaman içinde birbirine inananlar, güvenenlerle orduyu oluşturabilirsin…
Yola büyük iddia ve ümitle çıkan ancak dört lastiğin birden patlamasından çok, aracın çıkamayacak hendeğe düşmesi (veya düşürülmesi) ile darmadağın olan basketbolu gözlerinizin önüne getirin… Her şeyin tuzu biberi oldu!
Bitti bitecek derken, bazıları da avuçlarını ovalarken; yok olma tehlikesini bertaraf eden, bu yola baş koyup, inananların gücü oldu. Bu da; 1974 yılından bu yana basketbolun en üst liginde yer alan takımı ligde tutmaya yetti.
İnanmak…
1966/67 sezonundan itibaren oynanan ligde 2 kez şampiyonluk sevincini yaşayan Karşıyaka basketbolda bir ekol. Ülke basketbolunun üst düzeyindeki akil adamlarından tutun da, basketbol topuyla buluşan en küçük çocuğa bile “Basketbol” diye sorulur, “Karşıyaka” diye cevap alınır…
Veya yazılır… Okunur…
Yaşamın bazı bölümleri ne yazık ki, acıdır!..
Hayat her zaman “bal-kaymak” yedirmiyor insana… Bazen de “acı” ile yüzleştiriyor…
Karşıyaka basketbolunda olduğu gibi…
Hep ağızlarda pelesenk olmuştu. “Pınar bıraksın, kimler gelir kimler!..”
Bıraktı… Leş kargaları bile uğramaz oldu…
Sevenler el atmasa, bugün belki Yalova veya Darüşşafaka’dan birinin yerinde sen olacaktın. O zaman da bir takımın düşme öyküsünü yazanları okuyacak, timsah gözyaşı dökenleri izleyecektik…
Neyse ki düşmedi…
Düşmemesi için olağanüstü çaba harcayanlara teşekkür borcu var, basketbol ailesinin…
O gün bugün bu kara tablo devam ediyor…
Elbette yılların getirdiği bir zincir söz konusu. Her şeyi bugüne yıkmamak da gerekli. Bu kez bir halka daha eklendi. Geçen yıllarda herkes mi başarısız, tümüyle mi art niyetli?
Asla…
Yıllardır renk aşkıyla yanıp tutuşan, elinden geldiğini yapan, yapmak için maddi manevi destek veren, semtini, rengini kalbine yerleştirenler ve başarılı olanlar da yok değil… Sözümüz meclisten dışarıya. Kim üzerine alınırsa, onlara…
Kendini de bilirler…
Ama bir gerçek var, o da şu andaki tablo…
İstesen, sipariş versen, milyonlar döksen, bunu Fransa'da yaşamış 20. yüzyıl sanatının en iyi bilinen isimlerinden, İspanyol ressam, heykeltraş, sahne tasarımcısı, şair ve oyun yazarı olan Pablo Picasso bile yapamaz! Elbette bu da işin latifesi…
Hayat acıyı sever ama gözyaşlarından haz etmez. O nedenle artık gözyaşı dökmekten vazgeçin ki, bu camiayı toparlayın. Gözyaşınızı silin derken, timsah gözyaşı dökenlere söylemiyorum. Onlar üzerine alınmasınlar!..